Küresel Turnuvalar Neden Hala Yerel Deneyimlerdir?

Küresel spor turnuvaları, dünya çapında milyarlarca insanın aynı maçları izlediği, ancak bir şekilde deneyimin son derece kişisel ve kendi topluluklarımızda kök salmış hissettiği büyüleyici bir paradoks yaratıyor. Tüm dünyanın izlemesi, bayraklar, marşlar, her galibiyet, mağlubiyet ve penaltı vuruşuyla gelen duygusal iniş çıkışlar.

https://pixabay.com/photos/olympic-stadium-munich-stadium-565522/

İster Dünya Kupası, ister Olimpiyatlar, hatta isterse de Rugby Dünya Kupası olsun (ki her zaman hak ettiği sevgiyi göremiyor), bu etkinlikler çok büyük bir anlam ifade ediyor. Ama yine de bir şekilde kişisel hissettirirler. Yerel. Sanki sadece ulusa değil, mahalleye aitlermiş gibi.

Belki de insanların onları izleme biçimidir. Bazıları arkadaşlarıyla kalabalık bir bardan yayın yapıyor, bazıları ise Chrome VPN kullanarak iş saatlerinde gizlice izliyor (çünkü dürüst olalım, her ülke yabancı spor ağlarını izlemeyi kolaylaştırmıyor). Diğerleri ise hala oturma odalarında, ev sahibi ülkenin mutfağıyla hiçbir ilgisi olmayan ama her şeyi konfor ve gelenekle ilgili olan atıştırmalıklarla bir araya geliyor.

Dünya Sokağınıza Geliyor

Turnuvalar sırasında olan komik bir şey var. Maçlar binlerce kilometre ötede, çoğu zaman bazı ülkelerin bütçelerinden daha pahalı stadyumlarda oynansa da, enerji günlük hayata sızar. Pencerelere bayraklar asılır. Yerel fırınlar takım renklerinde hamur işleri satmaya başlıyor. Tüm yıl boyunca tek bir maç bile izlememiş insanlar birdenbire dizilişler ve hakem yanlılığı konusunda uzmanlaşıyor.

Ve bu muameleyi görenler sadece büyük ülkeler ya da geleneksel güç merkezleri değil. Daha küçük bir ülke büyük bir başarı elde ettiğinde, sanki tüm dünya onları benimsiyor.

2016 Euro'sundaki İzlanda 'yı düşünün. Ya da 2022 Dünya Kupası'ndaki Fas'ı. Birdenbire, sokağın aşağısındaki o küçük kafe tagine servis etmeye ve Arapça pop şarkıları çalmaya başlar ve her şey yolunda gider.

Birlikte, Ayrı İzlemek

Teknoloji bu turnuvaların deneyimlenme şeklini kesinlikle değiştirdi, ancak belki de insanların beklediği şekilde değil. Elbette, HD yayın ve sosyal medya gibi şeyler var ama temel deneyim pek değişmedi. İnsanlar hala günlerini başlama vuruşuna göre planlıyor. Hala ekranlarında çığlık atıyorlar. Hala takımları 89. dakikada gol attığında ülkenin ya da dünyanın öbür ucundaki kuzenlerine mesaj atıyorlar.

Tek başlarına izleseler bile, bir paylaşma duygusu var. O anda aynı sevinci ya da kalp kırıklığını hisseden farklı kıtalardan taraftarları birbirine bağlayan bir tür görünmez iplik. Bu biraz da bilmediğiniz bir dilde şarkı söylemeye benziyor. Her kelimeyi anlamıyorsunuz ama yine de hissediyorsunuz.

Küçük Şeyler

Küresel turnuvaların bu kadar yerel hissettirmesinin bir nedeni de küçük, neredeyse aptalca ritüellerdir. Haftalardır yıkanmayan şanslı forma. Sesi kısarak izlemekte ısrar eden amca. Kanepenin sol tarafında oturursanız takımınızın daha iyi oynayacağına dair batıl inanç. Bunların hiçbiri mantıklı değil ama yine de bir şekilde hepsi önemli.

Bir de yemek var. Oh evet, yemek. Nachos, samosa, empanadas ya da sadece eski güzel sosisli sandviçler. Tam olarak uluslararası bir yemek değil, ama bir şekilde her lokma kutlamanın bir parçası gibi hissettiriyor. Bu özgünlükten ziyade ruh haliyle ilgili. Vibe. Rahatlık.

Küresel, Ama Hala Bizim

Günün sonunda, küresel turnuvalar milyarlarca kişiye yayınlanıyor olabilir, ancak oturma odalarında, arka bahçelerde, barlarda ve küçük köşe dükkanlarında deneyimleniyorlar. Kuaför salonlarında konuşuluyor ve otobüs duraklarında tartışılıyor. Sadece ekranda görülmezler, kalpte hissedilirler.

Yani evet, küreseldirler. Ama aynı zamanda inanılmaz, güzel bir şekilde yereller. Ve belki de en iyi kısmı da bu.