Bir PC Oyuncusunun Kenardan Death Stranding 2 İncelemesi

Death Stranding DIRECTOR'S CUT'ı orijinal konsol lansmanından neredeyse iki yıl sonra PC'de oynadım. Ve ona bayıldım. BT'lerin kiral sırılsıklam dünyanın üzerinde belirmesinden, denge ve kargonun mekanik dansına, hayalet kasabalarda rüzgârın dalgalanmasını izlediğimiz sessiz anlara kadar her şey beni çok etkiledi. Yalnızlık ve amaç için yapılmış bir oyun gibi hissettirdi. Bu yüzden Death Stranding 2: On The Beach'in PS5'e özel olarak piyasaya sürüleceğini öğrendiğimde, yakın zamanda oynayamayacağımı biliyordum ama yine de bunu anlayabiliyordum.

Geçtiğimiz hafta boyunca, bu devam oyununun gerçekte ne hakkında olduğunu bir araya getirmek için her büyük inceleme, yorum dizisi, teknoloji dökümü ve erken erişim izlenimlerinin tavşan deliğinden aşağı indim. Bu sadece rakamlara bir tepki değil; Kojima Productions'ın bölücü bir çıkıştan nasıl daha da cüretkâr bir şeye dönüştüğünü takip etme çabam. Death Stranding 1 yeniden bağ kurmakla ilgiliyse, bu film de geçmişle, şiddetle ve yeniden denemenin ne anlama geldiğiyle uzlaşmakla ilgili gibi görünüyor.

Neler Değişti ve Neler Değişmedi

İncelemelerdeki fikir birliği açık: bu orijinalin daha gösterişli, daha iddialı ve genellikle daha duygusal bir versiyonu. Özü değişmemiş. Geçişler hâlâ kasıtlı. Teslimatlar hâlâ sabır gerektiriyor. Ancak hareket daha akıcı, savaş seçenekleri daha ayrıntılı ve riskler anlatısal olarak daha yoğun hissettiriyor.

Birçok yorumcu PS5'teki neredeyse anında yükleme özelliğine dikkat çekti - o kadar kusursuz ki bilim kurgu gibi hissettiriyor. Görsel olarak sadece daha detaylı değil, aynı zamanda daha canlı. Hava durumu değişiklikleri sadece kozmetik değil; rotaları ve tehlike seviyelerini de etkiliyor. Araçlar daha gerekli hissettiriyor. Ve Avustralya'dan Meksika'ya ortamlar sadece büyük değil, yeni şekillerde katmanlı ve dikey. Sadece dünyayı birbirine bağlamıyorsunuz. Onun hafızasında geziniyorsunuz.

Yine de herkes bu yeni yönü beğenmedi. Bazıları bunun gösterişe çok fazla yaslandığını ve orijinal oyuna tadını veren yalnızlık ve çaresizliği yumuşattığını düşündü. DS1'in sık sık tamamen yalnız hissettirdiği yerde, eleştirmenler bu devam filminin Sam'i daha fazla diyalog, daha fazla gürültü ve daha fazla sistemle çevrelediğini öne sürüyor. Bu kötü bir şey değil, sadece farklı.

İncelemelerde Fark Ettiklerim (ve İlk Oyunda Gözden Kaçırdıklarım)

Yazılar hâlâ Kojima'ya özgü görünüyor. Dağınık, ruhani, aşırı açıklayıcı ve yine de bir şekilde inanılmaz derecede insani. Okuduklarıma göre bu kez temalar daha ağır: otomasyon, iklim kaygısı, yapay zeka korkusu ve bağlantı ile kontrol arasındaki itme-çekme. Bunların hepsi doğru. Bunlar zaten ilk oyunda tohumlardı. Şimdi çiçek açıyorlar.

Ancak tekrar tekrar gördüğüm bir şey -özellikle uzun incelemelerde- oyunun bazen kendini çok ince yaydığı fikriydi. Bazı görevler bildik kalıplar içinde dönüp duruyor. Bazı karakterler gereğinden fazla hoş karşılanıyor. Bir eleştirmen bunu bir fikirler düğümü olarak nitelendirdi. Bir başkası Kojima'nın beş oyunu bir arada yapmak istediğini söyledi. Bu da iz bırakıyor. DS1'de bile, birden fazla metaforu çubuklar üzerindeki tabaklar gibi dengelediğini görebilirsiniz.

Yine de insanlar bir şeyler hissetti. En çok dikkat çeken de buydu. Önizlemeler ve incelemeler, sadece ara sahnelerde değil, küçük seçimlerde de derin duygulardan bahsediyor. Kime yardım ediyorsunuz? Geride bıraktıklarınız. Orijinalinde yabancılar için merdiven bırakmamı sağlayan tasarım felsefesinin aynısı. Bu da nihayet PC'ye geldiğinde DS2'yi de seveceğimi düşündürüyor.

Öne çıkan bir inceleme Death Stranding 2'yi keder ve miras hakkında bir oyun olarak tanımladı - hala tuhaf, hala felsefi ama insan duygularını ele alışında daha hassas. Bu eleştirmen hız sorunlarına dikkat çekmekten kaçınmadı, ancak odak noktası hikaye anlatımının gücü üzerinde kaldı. Teatral, metafor yüklü ve zaman zaman hoşgörülü olarak tanımlanıyor ama buna değer. Ben buna inanıyorum. Kojima'nın oyunları nadiren temizdir. Ama dağınık bir şekilde birbirlerine bağlılar.

Metacritic

Oyunun Metascore 'u düşük 90'larda seyrediyor ve çoğu büyük yayın ona parlak notlar verdi.

IGN Brasil (100):

Çatışmalardaki güçlü Metal Gear DNA'sı ve sosyal medyayı, şirketleri ve yapay zekayı eleştirirken aşk, aile ve depresyon temalarına bağlı kalan olay örgüsü ile ilkinden daha dinamik ve yoğun olduğunu söylediler.

Radio Times (100):

"İnsanlığın doğası üzerine bir inceleme" ve "asla unutamayacağım bir deneyim" olarak nitelendirdiler. Kojima bu tür övgüler için yaşıyor.

VGC (100):

Kojima'nın şimdiye kadarki en iyi oyunlarından biri olarak tanımladı. Daha büyük oyun çeşitliliği, daha iyi karakterler ve daha güçlü bir dünya.

PC Games (80):

Görselleri ve akıllı eklemeleri övdü ancak ilk oyunun hayranlarının daha çok keyif alacağı konusunda uyardı. DS1'den ikna olmayanlar burada kolay bir geçiş bulamayacak.

GameSpot (70):

Devam oyununun ilk oyundaki anlatı netliğinden yoksun olduğunu ve çok fazla fikirle hokkabazlık yaptığını söyledi. Ancak iklim değişikliği, silah şiddeti ve kurumsal çöküş gibi temalardaki hırsını ve uygunluğunu kabul etti.

IGN Fransa (60):

Kojima'nın yoğunluk yerine erişilebilirliği tercih ederek DS1'i unutulmaz kılan üstünlüğü kaybettiğini düşündüler. Güzel ama çok kolay olduğunu söylediler. İronik bir şekilde, bu yayın organı ilk Death Stranding'e 6 veren yayın organı ile aynı.

(Tıpkı IGN Japonya'nın Clair Obscur'a 7 vermesi gibi, bazı yayın organları diğerlerinden biraz daha soğuk davranıyor).

Gördüğüm kadarıyla Death Stranding 2: On The Beach, basit bir şey yaparken size derin bir şeyler hissettirmeye çalışan nadir türden bir oyun. Yürü. Teslim et. Dinle. Yardım et. Bu bir devrim değil ama bir devam oyunu - DS1'i benzersiz kılan şeyin iki katına çıkarılması. Benim için ilk oyun izolasyon ve çabayla ilgiliydi. Bu ise, okuduğum kadarıyla, sonuçlar ve hafıza ile ilgili.

Henüz oynayamadım. Ama oynamak istiyorum. PC portu gelene kadar (ki eninde sonunda gelecek) fragmanları tekrar izleyip izlenimleri okuyacağım ve böyle oyunların çok sık gelmediğini hatırlayacağım.

Geldiğinde ise sadece hakkında bir şeyler okumak bile başka birinin ayak izleri üzerinde yürümek gibi hissettirebiliyor.