Splatoon 10 Yaşında: Hala Taze, Hala Tuhaf

Splatoon resmi olarak 10 yaşında ve hala Nintendo'nun ya da herhangi birinin şimdiye kadar yaptığı en garip çevrimiçi nişancı oyunu. Call of Duty sonrası bir dünyada doğdu ve bir şekilde çocuklar için yapıldı, hiçbir geleneksel tür şeridine uymadı. Öldürmekle ilgili değildi. Alışılmış anlamda bölge kontrolü ile ilgili değildi. Renk, kaos, moda ve hislerle ilgiliydi. On yıl sonra, normlardan ayrılma kararı hala devrimci bir his veriyor.

Splatoon'u bu kadar farklı kılan şey, fikirlerinin çoğunu diğer oyunlardan almamasıydı. Bunun yerine, gerçek dünyaya -Tokyo sokak giyimi, grafiti sanatı, J-pop idolleri, yaz festivalleri- baktı ve hepsini tamamen kendine ait bir şeye dönüştürdü. Bu bir tesadüf değildi. Nintendo çocuk dostu bir nişancı oyunu yapmak için yola çıkmamıştı. Tamamen yeni bir şey yapmak istediler ve Splatoon'da karar kılmadan önce 70 farklı konsept üzerinde çalıştılar.

"Mevcut oyun türlerine uymaya çalışmaktan endişe etmeden yeni bir oyun türü yaratmak istedik." - Eski Nintendo CEO'su Satoru Iwata

Bu alıntı bir tanıtım röportajının parçasıydı, ancak geçerli. Bu erken tasarım sürecinde çarpıcı olan şey, geleneksel oyun dilinin ne kadar az ortaya çıktığıdır. Bunun yerine, geliştiriciler kendilerine temel, sezgisel sorular sormaya devam etmişler. "Nişancı oyunlarında hangi mekanikler işe yarar?" değil, "oynamak için ne iyi hissettirir?" "Görsel olarak ne mantıklı?" "Ne giymek eğlenceli olurdu?"

İlk çalışan prototipte oyuncular bir savaş alanını mürekkeple kaplıyordu. Ama karakterler mürekkep balığı değildi. Tofu bloklarıydı. Mürekkebin içinde kaybolabilen basit, boş yüzlü küpler. İşlevseldi ama pazarlanamazdı. Ekip kısa bir süre tavşanlara geçti - uzun kulakları ve belirgin siluetleriyle hareket halindeyken okunmaları daha kolaydı - ama yine bir duvara çarptılar: tavşanlar neden mürekkep püskürtüyordu?

Sonunda biri "Mürekkep balıkları mürekkep püskürtüyor." dedi. Ve her şey yerine oturdu.

İşte o zaman tasarım, anlatım ve mekanikler nihayet aynı hizaya geldi. Kalamarlar mürekkebin içinde yüzebiliyordu. Bu da dikey geçiş demekti. Sinsi saldırılar demekti. Bir nişancıyı bölge boyama yarışına dönüştürmek demekti. Bu tek karar diğer her şeyin kilidini açtı.

Splatoon'daki silahlar geleneksel anlamda silahlar değil. Su tabancaları, boya ruloları, mürekkep fırçaları ve kovalar. Bir oyun parkında veya sanat sınıfında görebileceğiniz türden şeyler. İlk kez eline alan 10 yaşında bir çocuksanız öğrenme eğrisi yoktur. Anlayıverirsiniz.

Bu oyunculuk oyunun geri kalanına da yayıldı. Splatoon'un haritaları kaykay parkları ve şehir meydanları gibi hissettiriyor. Ana merkezi Inkopolis, Tokyo moda bölgelerinin ve Instagram'da paylaşılan ara sokakların bir karışımıydı. Maskotları - Squid Sisters, Pearl ve Marina, Deep Cut - Hatsune Miku'dan hip-hop ikililerine kadar gerçek dünya idollerinden ve DJ kültüründen ipuçları aldı.

Splatoon'a girmek sadece nasıl oynanacağını öğrenmek anlamına gelmiyordu; bütün bir havayı keşfetmek anlamına geliyordu. Estetik önemliydi. Moda önemliydi. İstatistikleri artırdığı için değil (genellikle), sizin hakkınızda bir şeyler söylediği için. Bu yönüyle aslında Fortnite'a fark atıyordu.

Karşılaştırmadan kaçınmak zor. Her iki oyunda da stil öncelikli tasarım, dönüşümlü mevsimsel etkinlikler ve oyun içi konserler bulunuyor. Ancak Fortnite her şey olmak istiyor - bir sinema salonu, bir konser alanı, bir marka anlaşması makinesi. Splatoon her zaman daha küçüktü. Daha sıkı. Daha odaklı.

Her Splatoon girişinin sonunda "son Splatfest "i var - canlı destek durmadan önce son bir hesaplaşma. Sonsuz güncellemeler, markalı geçişler, Ariana Grande veya Star Wars görünümleri yok. Oyunun bir başlangıcı ve bir sonu var. Parti sonsuza dek sürmüyor.

Yine de, Splatoon'un etkinlikleri hiçbir zaman tek kullanımlık hileler olmadı. Splatfest'ler oyunculardan taraf seçmelerini -Ketçap Mayo'ya karşı, Korsanlar Ninjalara karşı- ve ardından hafta sonu zaferi için savaşmalarını istedi. Bu kısmen münazara kulübü, kısmen çevrimiçi miting ve kısmen de pazarlama hamlesiydi. Bunlar katılımı artırmaya yönelik bariz girişimlerdi ama aynı zamanda oyuna bir yapı da kazandırıyorlardı. Bir ritüel.

"En iyi zamanlarında Splatfest'ler blok partileri gibi hissettiriyor." - GameSpot

Splatoon'un sosyal medyaya yaklaşımı da aynı mantığı izledi. Inkopolis, oyuncuların oyun içinde görünen ve gerçek zamanlı güncellemelerden alınan elle çizilmiş mesajlar göndermesine olanak tanıyor. Algoritma yok, küratörlük yok, sadece yabancılardan gelen ham düşünceler ve garip sanat. Sonsuz kaydırması olmayan bir akış gibi.

Modanın, etkinliklerin ve iletişimin bu anlıklığı Splatoon'u zamanda bir enstantane gibi hissettiriyor. Dünya sadece şık değil. Yaşanmış gibi hissettiriyor. Bu mürekkep balığı çocuklar eski insan kıyafetleri giyiyor. İnsanların yapmış olabileceği müzikleri dinliyorlar. İnsan sonrası bir dünyada insan oyunları oynuyorlar. Her şey parlak ve neşeli, ama altta yatan hikaye post-apokaliptik. Dünya yok oldu. Mürekkep balıkları ele geçirdi.

Çok ince değil. Olmaya da çalışmıyor.

Orijinal Splatoon'u artık oynayamazsınız. Sunucular çöktü. 2015'in Inkopolis'i gitti. Orada olmanız gerekiyordu. Bu şekilde Splatoon kendi hikayesini yansıtıyor - bir başkasının kemikleri üzerine inşa edilmiş bir kültür. Havalı ceketler giyen, tam olarak anlamadıkları bir müzik eşliğinde dans eden, sanki bir anlamı varmış gibi etrafa boya fırlatan çocuklar.

Ve çoğumuz için öyleydi.

Splatoon 10 yaşında nostaljiyle ilgili değil. Bu kadar tuhaf, şık ve cesur bir şeyin 2015 yılında Nintendo'dan nasıl çıkabileceğini anlamakla ilgili. Ve o zamandan bu yana oyun dünyasında değişen her şeye rağmen, başka hiçbir şeyin gerçekten onun gibi hissettirmediğini.