Garfield Kart 2 İncelemesi: Kaos, Herzog ve Lisanslı Yarışçılığın Sınırları

Garfield Kart 2: All You Can Drift, 2019'da çıkan Garfield Kart: Furious Racing'in devamı olarak bir kez daha lazanya sever kediyi direksiyon başına geçiriyor. Sonuç, hem absürt hem de tuhaf bir şekilde büyüleyici bir deneyim; ilham kaynaklarını yansıtan ancak onların zarafetine asla ulaşamayan bir deneyim. En iyi haliyle, oyuncuları eksantrik mekanikler ve karikatür mizahıyla cezbeden kaotik bir eğlence. En kötüsünde ise Mario Kart'ın içi boş bir yansıması, sığ tasarımından ve seyrek içeriğinden kaçamayan bir oyun.

Giovanni Colantonio'nun Polygon 'daki incelemesi, bu girişi geleneksel bir yarış analizinden ziyade bir Werner Herzog anlatısına daha yakın bir şey olarak çerçeveledi ve Garfield'ın zorunlu rekabete inişindeki kasvetli komediyi vurguladı. Bu çerçeve Garfield Kart 2'nin olmaya çalıştığı şeyi mükemmel bir şekilde yakalıyor: arcade yarış aşırılığına eğlenceli ama nihayetinde tek kullanımlık bir düşkünlük.

Oyun, uğursuz bir ritüel rekabet duygusuyla açılıyor ve yarışı kaygısız bir eğlence olarak değil, Garfield'ın temel özelliği olan tembelliğini elinden alan acımasız bir yarışma olarak sunuyor. Garfield dört pistten oluşan turlarda Odie, Liz ve sekiz kişilik kadroda yer alan diğer birkaç karakterle mücadele etmek zorunda kalıyor. Doc ve Pooky gibi eksik karakterler, oyunun kimliğini destekleyebilecek çeşitliliği ve nostaljik çekiciliği sınırlayarak dizilimi özellikle zayıf hissettiriyor.

Garfield Kart 2 - All You Can Drift 10 Eylül'den beri Steam'de mevcut.

Sınırlamalar karakter listesinin çok ötesine uzanıyor. Seçenekler kesinlikle yok: düğmeleri yeniden yapılandırma, çevrimiçi oyun için özelleştirilebilir lobiler ve çanakların çarpışmasını ve bangır bangır arka plan müziğini ince ayarlamak için ses ayarları yok. Çevrimiçi çok oyunculu oyun, tek parkurlarda rastgele maçlarla sınırlandırılmış ve oyuncuları çoğu modern kart yarışçısını tanımlayan sosyal etkinlikten mahrum bırakmış. Bu, kontrolü, bu türde beklenen yaşam kalitesi standartlarını reddeden Eden Games'in ellerine bırakan katı bir sistem.

Dikkatler yarışın kendisine yöneldiğinde, Garfield Kart 2 tanıdık bir zeminde ilerliyor. Oyuncular hızlanıyor, güçlendirmeler için virajlarda sürükleniyor, kayma akışları için rakiplerinin arkasına takılıyor ve momentum için hava numaraları yapıyor. Bu mekanikler Mario Kart'ın geleneklerini o kadar yakından yansıtıyor ki, ilham kaynaklarının soluk gölgeleri gibi hissettiriyorlar. Yol tutuş daha gevşek, drift daha az hassas ve tehlikelerle karşılaşıldığında momentum sık sık tekliyor. Sersemlemiş sürücülerle alay eden karikatür spiraller cila eksikliğini vurgularken, AI rakipleri bazen kendilerini süresiz olarak duvarlara kilitleyerek sürükleyiciliği bozuyor.

Kart yarışlarını seviyorsanız, 2025 Eylül Nintendo Direct 'i kontrol edin, çünkü hoşunuza gidecek bir ilk duyuru var.

Yine de oyun garip zevk anları sunuyor. Kilidi açılabilir parçalar, oyunculara performans üzerinde bir tür kontrol sağlamak için hızlanmayı veya hızı ayarlayarak küçük özelleştirmeler sunuyor. Nermal'in fötr şapkası gibi kozmetik seçenekler, aksi takdirde derinlikten yoksun bir oyunda kendini ifade etme olanağı sağlıyor. Bu tuhaflıklar, yüzeysel olsa da, kısa süreli kişilik kıvılcımları getiriyor.

Garfield Kart 2'nin gerçek gücü pistlerinde yatıyor. Şaşırtıcı bir özenle hazırlanan pistler, klasik tasarım şablonlarından ödünç alınırken yeni kişilik katmanları ekliyor. Bir Western kasabası, oyuncuların salon çatılarında süzülmesine izin verirken, korsan temalı bir sahne, keşfi ödüllendiren kısayollarla Ghost Valley'in keskin köşelerini yansıtıyor. Bu parkurlar, 12 ile sınırlı olmalarına rağmen, oyunun en tutarlı etkileşim kaynağını temsil ediyor ve mekaniklerin kendilerinin nadiren eşleştiği düzen için yaratıcı bir göz sergiliyor.

Öyle olsa bile, heyecan kısa sürüyor. 150cc'lik yarışlar hız ve heyecan dolu anlar yaşatsa da, sığ bir çevrimiçi ekosistem ve uzun vadeli yatırımı kısıtlayan kısır menüler tarafından baltalanıyor. Oyun bir yemekten ziyade şekerli bir atıştırmalık gibi hissettirmeye başlıyor - anlık olarak tatmin edici ama çabucak unutuluyor.

Colantonio bu çelişkiyi kaderci bir mizah anlayışıyla yakalamış:

"Tanrı'nın onaylamayacağını biliyorsunuz, ama tatlı bir lokma çöpten ne zarar gelir ki?" - Giovanni Colantonio

Bu duygu Garfield Kart 2'nin cazibesini tanımlıyor. Özü olmayan bir hoşgörü, uygulamasından çok absürtlüğüne yaslanan suçlu bir zevk. Garfield'ın kendisi gibi, oyun da tembelliği ve oburluğu temsil ediyor ve oyuncuları daha iyi alternatiflerin var olduğunu bilmelerine rağmen kaosun tadını çıkarmaya teşvik ediyor.

Mario Kart ile karşılaştırmalar kaçınılmaz ve Garfield Kart 2 bunlardan kaçmak için çok az şey yapıyor. Yapıyı, mekaniği ve görsel tonu ödünç alıyor, ancak asla kendi başına ayakta duracak kadar güçlü bir kimlik geliştirmiyor. Sonuç, lekeli camdan yansıyan bir ayna görüntüsü - tanınabilir ancak çarpıtılmış, tanıdık ancak kaba. Tüm çabalarına rağmen, türün liderlerinin hassasiyetinden ve çeşitliliğinden yoksun, bu da onu bir yarışmacıdan ziyade bir meraka indirgiyor.

Özellik eksikliği zaman içinde giderek daha belirgin hale geliyor. Anlamlı bir çevrimiçi topluluk, sınırlı özelleştirme ve sadece bir düzine pist ile oyun uzun süreli ilgiyi sürdüremiyor. Yapay zeka bile çatlaklar gösteriyor, duvarlara çarpıyor ve yarışların akışını bozuyor. Bu kusurlar projenin amatör doğasını vurguluyor ve kaosu kasıtlı absürtlükten kasıtsız hayal kırıklığına dönüştürüyor.

Yine de Garfield Kart 2'yi tamamen göz ardı etmek zor. Garfield'ın yüksek bahisli bir yarış ortamındaki uyumsuzluğundan beslenen tuhaf cazibesi, bir tür izlenim bırakmasını sağlıyor. Pistler, az sayıda olsa da, ilham verici tasarımın parıltılarını vurguluyor. Şapkalar ve açılabilir parçalar aptalca, sığ bir eğlence sunuyor. Tüm deneyim bir hoşgörü kucaklaması gibi hissettiriyor, düşük bütçeli lisanslı oyunların bile suçlu eğlenceler olarak bir yer açabileceğini hatırlatıyor.

Sonuç olarak Garfield Kart 2: All You Can Drift, kart yarışlarını yeniden tanımlayan bir oyun değil. Absürtlüğe yaslanan, sınırlamalar ve kusurlarla sarılmış kısa süreli eğlence sunan bir oyun. Bazıları için bu hoşgörü yeterli olacaktır - düşük riskli eğlence anlarında tadını çıkarmaya değer şekerli bir çöp ısırığı. Diğerleri içinse, cila, özellik ve çeşitlilik eksikliği, geçici bir dikkat dağıtıcıdan başka bir şey olmamasını sağlayacaktır.

Garfield Kart 2 parodi ve samimiyetin kesiştiği noktada yer alıyor; bir yandan türün ruhunu yakalamaya çalışırken bir yandan da türün hicvi gibi oynayan bir oyun. Hoşgörülü, kusurlu ve sığ, ancak meraklı oyuncuları neon ışıklı pistlerinde bir kez daha sürüklenmeye teşvik edecek kadar inkar edilemez derecede garip.