Final Fantasy Geliştiricisi Retro PS1 Grafiklerinin Yeniden Canlanmasını Slams

Video oyunu görselleri 1990'ların bloklu, pürüzlü kenarlarının çok ötesine geçti, ancak bir modern oyun dalgası eski PlayStation oyunlarının estetiğini benimsiyor. Bazı hayranlar bu nostaljiyi seviyor, ancak Final Fantasy X ve Xenogears'taki çalışmalarıyla tanınan deneyimli geliştirici Koji Sugimoto bu düşünceyi paylaşmıyor. Düşük poli grafiklerin kasıtlı olarak yeniden yaratılmasını şaşırtıcı bulduğunu açıkça söyledi, hatta geçmiş yorumlarında bu trendi "iğrenç" olarak nitelendirdi.

Ayrıca Naoki Yoshida 'nın Final Fantasy için sıra tabanlı bir geri dönüşe kapıyı kapatmadığını da hatırlatalım. Clair Obscur hakkındaki söylentilerin ardından konuşan Expedition 33'ün ardından konuşan yapımcı, gelecekteki oyunların aksiyon, sıra tabanlı ya da ikisinin arasında bir yerde olabileceğini, o sırada yaratıcı vizyona en iyi hangisi hizmet ediyorsa onun olabileceğini söyledi.

Sugimoto duruşunu ilk olarak 2019 yılında, retro tarzı görsellerin yeniden canlanmasıyla ilgili bir habere tepki göstererek netleştirdi. O zamanlar, bu kaba dokulardan kaçınmak için yıllarca çaba ve hesaplama gücü harcadığını söyledi. Bunları kasıtlı olarak yeniden üretme fikri onun için cazip değildi. Makine çevirileri farklılık gösterse de - Google "iğrenç", Grok "küçümseme nesnesi" diyor - mesaj aynıydı: nostalji odaklı düşük poli grafiklerden kesinlikle hoşlanmıyordu.

Deneyimli programcı son yıllarda bu konuya yeniden döndü. Doku çarpıtma ve bozmayı otomatikleştirmek için tasarlanan yeni bir oyun motoru özelliği hakkında yorum yaparken, bir kez daha birilerinin neden kasıtlı olarak oyunların kötü görünmesini istediğini sorguladı. Bu araç PlayStation dönemine geri dönüşler yapan yapımcıları hedefliyor, ancak Sugimoto'ya göre bu geriye doğru atılmış garip bir adım.

"O zamanlar, çarpıtmalardan kaçınmak için büyük çaba sarf ederdik, ancak şimdi bunlara 'lezzet' ya da başka bir şey deniyor" dedi.

Onun bakış açısı, orijinal PlayStation'ın sınırlamalarına, özellikle de derinlik ve perspektifle mücadelesine ilişkin ilk elden deneyimden geliyor. Bu kısıtlamalar, geliştiricileri estetiği sevdikleri için değil, o zamanlar donanımın sunabileceği en iyi şey olduğu için yaratıcı ödünler vermeye zorladı.

Bakış açısındaki bu farklılık, Sugimoto'nun retro canlanmayı yanlış yönlendirilmiş olarak görmesinin nedeni olabilir. 90'larda oyun ekipleri sanatsal vizyonlarını tam olarak gerçekleştiremedikleri için sık sık hayal kırıklığına uğruyordu. Daha gelişmiş grafikler mümkün olsaydı, birçok ikonik seri başlangıçtan itibaren tamamen farklı görünebilirdi.

Öte yandan hayranlar genellikle düşük poligonlu grafikleri kişisel anılarına bağlıyor. O dönemde büyümüş olanlar için bu görünüm, oyunlarla ilgili ilk deneyimleriyle bağlantılıdır. Diğerleri ise gerçekçiliğin sanat için tek geçerli yaklaşım olmadığına inanıyor ve güzelliği stilizasyon ve kusurlulukta görüyorlar. Hatta bazı modern sürümlerde oyuncular güncellenmiş görseller ve retro tarzı filtreler arasında geçiş yaparak kontrastın tadını çıkarabiliyor.

Kusurlu görsellerin cazibesi yeni değil. Müzisyen Brian Eno bir keresinde, CD bozulmasından 8-bit sese kadar bir ortamın kusurlarının zamanla, özellikle de teknoloji onları aşacak kadar ilerlediğinde, nasıl el üstünde tutulduğunu anlatmıştı. Ona göre bu kusurlar "başarısızlığın sesidir" ve genellikle ortamın sınırlarının zorlandığına işaret eder. Bu hamlık, ister bozuk bir gitarın pütürleri ister eski bir filmin grenleri olsun, otantik ve heyecan verici hissettirebilir.

Eno'nun görüşü, günümüzde bazı oyuncuların neden düşük poli estetiğini sevdiğine ışık tutuyor. Kusurlu grafikler yoruma davetiye çıkarır ve boşlukları doldurmak için hayal gücüne alan bırakır. Hiper-gerçekçi görseller etkileyici olabilir, ancak genellikle her şeyi o kadar net sunarlar ki oyuncunun zihninin yaratması için çok az şey kalır. Buna karşılık retro grafikler bir oyun dünyasını daha kişisel ve öznel hissettirebilir.

Yine de Sugimoto'nun yaklaşımı değişmiyor. Ona göre nostalji, PlayStation dönemi oyunlarını hayata geçirirken karşılaştığı teknik hayal kırıklıklarından daha ağır basmıyor. Bazılarının "cazibe" olarak gördüğü şeyleri o, ödünler ve sınırlar olarak hatırlıyor. Modern araçlar bu görünümü taklit etmeyi her zamankinden daha kolay hale getirirken, onun sesi, geçmişin oyunlarını yapan herkesin görsel tarzlarının geri döndüğünü görmek istemediğini hatırlatıyor.

Sonuç olarak, Sugimoto gibi geliştiriciler ile düşük poligonlu canlanmanın hayranları arasındaki bölünme, sanat hakkında daha geniş bir gerçeğe işaret ediyor: bir zamanlar kusur olan şey daha sonra kutlanabilir ve bugün kutlanan şey bir zamanlar yaratıcıların silmeye çalıştığı bir şey olabilir. Bazıları için pürüzlü kenarlar tarihin bir nişanıdır; diğerleri içinse üzerinde çalışılması gereken her şeyin bir hatırlatıcısıdır.

Rebirth yönetmeni Naoki Hamaguchi'nin ipuçlarına göre Final Fantasy 7 remake üçlemesi muhtemelen Nintendo'nun Switch 2'sine gidiyor. Remake Intergrade'in konsol için zaten onaylanmış olması ve Switch 2'nin üç oyunu da kaldırabilecek güçte olması nedeniyle Square Enix'in çoklu platform hamlesi tüm seriyi - ve muhtemelen diğer Final Fantasy oyunlarını - daha geniş bir kitleye ulaştırabilir.