Sevkiyat İncelemesi: AdHoc Studio'nun Epizodik Süper Kahraman Komedisi Kaos, Mizah ve İnsancıllığı Dengeliyor

Dispatch'in ilk iki bölümü geldi ve şimdiden bir niyet beyanı gibi hissettiriyor. AdHoc Studio'nun sekiz bölümlük macerası - kahramanların, kötü adamların ve sıradan vatandaşların huzursuzca bir arada yaşadığı sıra dışı bir Los Angeles'ta geçiyor - iyi hikaye anlatımının dokusunu bilen bir ekibin güvenine sahip. Hem absürd hem de ayakları yere basan, süper kahraman oyunu kılığına girmiş bir işyeri draması. Mizah etkisini gösteriyor, gerilim artıyor ve format, yapı ve ritim açısından etkisi açık olan Telltale Games'in epizodik altın çağını hatırlatıyor.

Sarah Thwaites'in IGN incelemesinde yazdığı gibi:

Dispatch, 2010'ların Telltale Games'inin ruhani bir halefi gibi hissettiriyor.

Bu uygun bir tanımlama. Diyalog odaklı sekanslar, dallara ayrılan yanıtlar ve her seçimin yarattığı hafif endişe, son beş yılda piyasaya sürülen her şeyden çok The Wolf Among Us'ı hatırlatıyor. Yine de burada daha fazlası var - genellikle seçimler ve sonuçlar üzerine kurulu bir tür için bile yeni hissettiren ton ve tempoyu deneme isteği.

Oyunun önermesi kendine özgü olduğu kadar tuhaf da. Los Angeles'ın bu versiyonunda SDC (Superhuman Defense Coalition) adlı özel bir şirket şehir sakinlerine koruma sigortası sunuyor. Primi ödeyin, lisanslı bir kahraman başınız derde girdiğinde devreye girsin. Bu, gücün metalaştırıldığı, etiğin bürokrasiye boyun eğdiği ve pelerinli kurtarıcıların bile insan kaynaklarına hesap verdiği bir dünya. Oyuncu, Mecha Man olarak bilinen eski bir kahraman olan Robert Robertson'ın hayatında yer alıyor ve bir patlamada güçlendirilmiş kostümünü kaybettikten sonra kendini cezalı ve masa başı bir işe atanmış buluyor.

İlk bölümler, Robert'ın acil durumlara saha operatörleri gönderen bir tür kozmik çağrı merkezi temsilcisi olan bir sevk görevlisi olarak ilk günlerine odaklanıyor. Bu görevliler ideal çalışanlar değildir - her biri eski kinlerini ve değişken mizaçlarını besleyen, iş gücüne yeniden girmeye çalışan ıslah olmuş kötü adamlardır. Otorite ve işlevsizlik arasındaki gerilim mizahın çoğunu yönlendiriyor, ancak senaryo ucuz ironiden kaçınıyor. Espriler tutuyor çünkü durumlar, ofis stajyerleri yerine telepatlar ve şekil değiştirenleri içerse bile, acı verici derecede tanıdık.

AdHoc'un sunumu, deneyimi iki farklı yarıya bölüyor. Konuşmalar elle canlandırılmış ara sahnelerde oynanıyor, her karar küçük görsel ipuçları veya dallanan tepkilerle noktalanıyor. Hikaye bölümleri arasında oyun Robert'ın iş istasyonuna geçiyor - yanıp sönen uyarılar ve geri sayım sayaçlarıyla dolu minimalist bir arayüz. Oyuncular buradan kahramanları yeteneklerine, mizaçlarına ve uygunluklarına göre olaylara atıyor. Bu yarı bulmaca, yarı yönetim simülasyonu ve yüzeyde basit olsa da, zamanlaması ve baskısı gerçek bir ivme yaratıyor.

Ayrıca okuyun, Breaking Bad'deki ikonik performansıyla tanınan Aaron Paul, Dispatch'te Mecha Man'in sesi olarak oyunlara geri dönüyor. Oyunlara ve hikâye anlatımına olan uzun süreli tutkusunu da yansıtan Paul, Dispatch'in "performans ve oyuncu bağlantısının mükemmel bir karışımını" sunduğunu ve dayanıklılık kadar pişmanlıkla da şekillenen bir karakteri keşfetmesine olanak sağladığını söyledi.

Dispatch en iyi halindeyken, bu iki yarı birbiriyle örtüşüyor. Hoşnutsuz bir ekip arkadaşınızla yaptığınız dağınık bir konuşma, haritanızda yeni bir kriz belirdiğinde güvenilirliğini yeniden sorgulamanıza neden olabilir. Diyalogda verilen alaycı bir karar daha sonra moral veya performansı etkileyebilir. Thwaites, "en umursamaz yorumun bile hikayeyi etkileyebileceğini" ve bu öngörülemezliğin hikayeye ağırlık kazandırdığını belirtiyor. Bu, bir sonuca işaret eden ama bunu asla gerçekleştirmeyen oyunlardan küçük ama hayati bir fark.

Oyuncular yazının ritmini güçlendiriyor. Aaron Paul, Robert Robertson'a yıpranmış bir samimiyet katarak düşmüş bir kahramanı trajikomediye yakın bir şeye dönüştürüyor. Laura Bailey'nin Invisigal'i (bir zamanlar "Invisibitch") alaycılık ve kırılganlık arasında gidip gelirken, Erin Yvette'in Blonde Blazer'ı SDC'yi derin bir güvensizliği gizleyen kırılgan bir çekicilikle yönetiyor. Deneyimli kahraman Chase rolündeki Jeffrey Wright, senaryonun en keskin diyaloglarını, otoritenin nasıl hayal kırıklığına dönüşebileceğini anlayan birinin zahmetsiz temposuyla aktarıyor. Kamera çok uzun süre dursa ya da bir espri gereğinden fazla uzatılsa bile, her diyalog farklı hissettiriyor.

Mekanik olarak, Dispatch ton ve aciliyet ile deneyler yapıyor. Temel görevlendirme oyunu - zaman baskısı altında görevler için kahramanları seçmek - eski yönetim simülasyonlarının zorlayıcı ritmini hatırlatıyor, ancak anlatıya entegrasyonu ona ekstra boyut kazandırıyor. Her başarı veya başarısızlık karakterlerin sizinle konuşma şeklini biraz değiştiriyor, bu da oyuncuları tetikte tutan küçük bir dalgalanma. Bir de hackleme mini oyunu var: Katı zaman limitleri altında gezinilen bir 3D labirent, eşzamanlı felaketleri anlatan telsiz konuşmalarıyla gerilimi artırıyor. Bu, eski Telltale bölümlerinin nadiren aldığı türden bir yapısal risk ve burada hikayenin hızını kesmeden diyalog ağırlıklı sekansları bölerek karşılığını veriyor.

Dispatch'i diğerlerinden ayıran şey ise itidal. AdHoc kolaylıkla parodiye kayabilirdi - kurumsal süper kahramanlar, aşırı çalışan kötü adamlar ve medya meraklısı krizlerden oluşan dünyası buna davetiye çıkarıyor - ancak diğer oyunların can alıcı bir noktaya koşacağı yerde senaryo sık sık duraklıyor. Robert sessizliği ya da saptırmayı seçtiğinde, o an komediden ziyade insani olarak kaydedilecek kadar uzun sürüyor. Thwaites, "bu ölçülü kısıtlama, dünyaya duygusal olarak yatırım yapmayı kolaylaştıran bir gerçekçilik duygusu aşılıyor" diyor. Thwaites haklı: absürd önermenin işe yaramasının tek nedeni, içindeki insanların sanki yıllardır bununla yaşıyormuş gibi davranmaları.

Mizahın altında, ilk iki bölümün tek kullanımlık hissettirmesini engelleyen duygusal bir akım var. Robert'ın kahramanlığı yeniden tanımlama mücadelesi - mekanik kıyafetinden sıyrılmış, ofis politikaları tarafından kuşatılmış - amaç üzerine bir meditasyona dönüşüyor. İş arkadaşlarının kişisel çıkarları, hayat kurtarma söylemiyle sürekli çatışıyor ve kurtuluş ile rutin arasında inandırıcı bir gerilim yaratıyor. Bunlar, kötü adamlardan ziyade evrak işleri ve yorgunluğa karşı savaşan, ipotekli ve endişeli süper insanlardır.

Görsel olarak oyun, aşırıya kaçmadan etkileyici bir tarz benimsiyor. Animasyon ciladan ziyade kişilik taşıyor ve küçük jestler çoğu zaman gösterişten daha fazlasını anlatıyor. Arka planlar yoğun ama düzenli, palet kaos yerine konuşmayı vurgulamak için sessiz. Etkisi teatral, gişe rekorları kıran bir oyundan ziyade bir TV şovuna daha yakın.

İlk bölümler herhangi bir gösterge ise, AdHoc savaştan çok sohbete, fetihten çok karaktere değer veren bir dizi inşa ediyor. Yine de temponun önemli olduğunu asla unutmuyor: seçimler hızlı bir şekilde geliyor, sahneler keskin bir şekilde dönüyor ve mizah, duygusallaşmadan önce duyguyu kesiyor. Karar sistemi tanıdık ipuçlarını ödünç alıyor - küçük "X bunu hatırladı" açılır penceresi bariz bir geri çağırma - ancak sevgiden çok nostaljik hissettiriyor, on yıllık anlatı tasarımını şekillendiren bir türe sessiz bir selam.

Dispatch aynı zamanda epizodik hikaye anlatımının pragmatik bir evrim geçirdiğini de gösteriyor. Haftada iki bölümden oluşan ve Kasım ortasında sona eren yayın programı, oyun geleneğinden çok televizyon ritmini yansıtıyor. Her bölüm, bir sonrakini beslerken tek başına ayakta durmaya yetecek kadar kapanış taşıyor. Bu, aşırı tüketimden ziyade sürekli etkileşim için tasarlanmış bir yapı ve hikayenin ofis dizisi tonuna uygun.

Yine de, bu devam eden bir inceleme, bir karar değil. Hikayenin sadece dörtte biri ortaya çıktı ve AdHoc'un nihai hedefi hala gizli. Ancak ilk işaretler, mecrasını kontrol eden bir stüdyoya işaret ediyor. Senaryo kendinden emin, performanslar yaşanmış, tempo kendinden emin.

Thwaites değerlendirmesini ihtiyatlı bir iyimserlikle tamamlıyor:

"Henüz erken ama şu an itibariyle bu dünyanın büyüsüne kapılmış durumdayım."

Bu denge - sabırla yumuşatılmış coşku - eserin kendisine de uyuyor. Dispatch hayranlık talep etmiyor; zanaat, ritim ve zekâyla dikkat çekiyor. Eğer AdHoc bu enerjiyi son bölümlerine kadar sürdürebilirse, Telltale mirasını sadece yankılamakla kalmayıp, onu sessizce geride bırakabilir.