Angeline Era Kopyalamayı Reddederek Geçmişi Buluyor

Angeline Era tanıdık sinyallerle geliyor, ancak geçmişi çağrıştırmak için taklide bel bağlamıyor. Anodyne'in arkasındaki stüdyo olan Analgesic Productions tarafından inşa edilen oyun, 1990'ların sonundaki PlayStation oyunlarının hafızasına, yüzey kurallarını bir kenara bırakarak yaklaşıyor. Geriye belirsizlik, manuel keşif ve oyuncunun talimat almadan dünyayı okuması talebiyle şekillenen bir yapı kalıyor. Sonuç, hatırlanan deneyimlere çoğu kasıtlı retro projeden daha yakın hissettiren modern bir sürüm.

Oyun kendisini RPG unsurları içeren bulmaca odaklı bir macera olarak sunuyor. Oyuncular, Bicorns adı verilen kristal nesneleri kurtarmak için bir kıtaya gönderilen Tets adlı bir kahramanı kontrol ediyor. Çerçeveleme kulağa rutin geliyor ve yeryüzü başlangıçta bu varsayımı güçlendiriyor. Bloklu çokgenler ve geniş arazi, işaretli konumlar arasında standart bir ilerleme olduğunu gösteriyor. Bu beklenti hızla çöküyor. Angeline Era tabelaları neredeyse tamamen kaldırıyor. Haritada hiçbir zindan görünmüyor. Hiçbir hedef parlamıyor veya yanıp sönmüyor. İlerleme, yalnızca çevresel ipuçlarının rehberliğinde, karo karo fiziksel aramaya bağlıdır.

Keşif, oyuncu limana yanaştığı anda başlar. Şüpheli araziler doğrudan üzerinde durularak ve bir arama komutu tutularak test edilmelidir. Başarılı aramalar, keşfedilene kadar gizli kalan girişleri ortaya çıkarır. O zaman bile erişim garanti edilmez. Her konum, konsol RPG'lerinden ziyade ilk PC oyunlarına daha yakın hissettiren kısa bir birinci şahıs engel sekansı ile açılır. Bu bölümler bir düzen oluşturuyor. İlerleme, menüler veya görev kayıtları yerine gözlem, örüntü tanıma ve hafızaya bağlıdır.

Savaş da aynı mantığı pekiştiriyor. Angeline Era geleneksel saldırı sistemlerinden kaçınır. Düşmanlar temas yoluyla hasar görür. Oyuncunun saldırmak için onlarla çarpışması gerekir, bu mekanik dahili olarak bumpslashing olarak bilinir. Bir ateşli silah mevcut ancak katı sınırlamalar altında çalışıyor. Sadece yukarı doğru ateş eder, sınırlı mühimmat taşır ve sadece temas saldırıları ile doldurulabilir. Hayatta kalmak, hareket ve çarpışma arasındaki dengede ustalaşmaya bağlıdır. Her alan, hassasiyet ve güven gerektiren bir uzamsal kontrol testi haline gelir.

Seviye atlama bu yapıyı takip eder. Bir alanı temizlemek, ilerlemeyi sağlayan bir ölçeği ödüllendirir. Geleneksel anlamda öğütme yok, ancak tekrarlanan başarısızlık bir maliyet taşıyor. Boss karşılaşmaları başlangıçta zordur, genellikle geri çekilmeye ve yeniden değerlendirmeye zorlar. Oyun bu sistemleri doğrudan açıklamıyor. Anlama, tekrarlanan denemeler ve alanların ve düşmanların nasıl davrandığının kademeli olarak içselleştirilmesi yoluyla gelir.

Görsel olarak Angeline Era, seçtiği kısıtlamalara bağlı kalıyor. Dokular bulanıklaşıyor. Geometri kaba kalıyor. Ses, orkestra müzikleri yerine ucuz klavyeleri hatırlatan sentetik tonlara yaslanıyor. Bu kararlar, eski donanım sınırlarını fetişleştirmeden onlarla süreklilik kuruyor. Bazı modern unsurlar bu uyumu bozuyor; örneğin diyaloglar sırasında ortaya çıkan ve çevredeki estetikle çatışan yüksek detaylı karakter portreleri gibi. Varlıkları kasıtlı ama çözümsüz hissettiriyor, bunun korunmuş bir eser olmadığını hatırlatıyor.

Nihayetinde deneyimi tanımlayan şey tek başına sunum veya mekanikler değil, oyunun ne kadar az müdahale ettiğidir. Angeline Era açıklamalardan kaçınıyor ve oyunculara kendi anlayışlarını inşa etmeleri için güveniyor. Bu güven, pek çok eski oyunun kasıtlı olarak bu şekilde tasarlandıkları için değil, harici rehberlik az olduğu için nasıl deneyimlendiğini yansıtıyor. Burada, bu kıtlık kasıtlıdır. İşaretlerin ve öğreticilerin yokluğu keşfe risk duygusunu geri kazandırıyor.

Keşif fiziksel hale geliyor. İlerleme, temas yoluyla varsayımların test edilmesini gerektirir. Duvarlar kontrol edilmeli. Düşmanlara yaklaşılmalıdır. Hareketin kendisi sorgulamaya dönüşüyor. Öğrenme eylemi, diyalog kutularına veya araç ipuçlarına ayrılmak yerine gezinme ve savaşın içine yerleştirilmiştir. Bu tasarım seçimi tempoyu yeniden şekillendiriyor. Oturumlar yavaşlıyor. Kararlar ağırlık taşıyor çünkü geri dönüş zaman ve çaba gerektiriyor.

Oyunun soyu açık ama kısıtlayıcı değil. Angeline Era, RPG üst dünyalarından, ilk aksiyon oyunlarından ve birinci şahıs bulmacalarından hiçbirine yerleşmeden ödünç alıyor. Klasik Final Fantasy oyunlarıyla yapılan karşılaştırmalar benzerlikten değil, etkiden kaynaklanıyor. Oyun, kafa karışıklığının netlikten önce geldiği anlar yaratıyor ve ustalık verilmekten ziyade kazanılmış gibi hissettiriyor.

Bu yaklaşım, Angeline Era'yı retro esintili birçok modern sürümden ayırıyor. Eski arayüzleri veya mekanikleri yeniden inşa etmek yerine, bir zihniyeti yeniden inşa ediyor. Oyunculardan başarısız olmaları, uyum sağlamaları ve cevapların yakınlarda olduğuna dair bir güvence olmadan devam etmeleri bekleniyor. Bu beklenti oyuncu ve oyun arasındaki ilişkiyi şekillendiriyor. İlerleme, güdümlü olmaktan ziyade işbirliğine dayalı bir his veriyor.

Oyun sabra davet ediyor ve optimizasyona direniyor. Haritalar ezberlenebilir, ancak bunu yapmak deneyimin bir kısmını ortadan kaldırır. Oyun kısıtlama ve merakı eşit ölçüde ödüllendiriyor. Kendini açıklamayı reddederek, ana akım tasarımdan büyük ölçüde kaybolmuş bir dinamiği geri getiriyor.

Angeline Era farklı bir şey yaparak tanıdık bir şeyi yeniden yakalıyor. PlayStation dönemini var olduğu gibi değil, hissedildiği gibi kopyalıyor. Bu ayrım oyuna ağırlığını veriyor.

Angeline Era'yı Steam üzerinden PC'de oynayın.