Arc Raiders İncelemesi: Sonunda Doğru Olan Çıkarma Nişancısı

Arc Raiders incelemesi: Embark Studios'un uzun süredir beklenen ekstraksiyon nişancı oyunu nihayet oyuncuların beklediği türün belirleyicisi deneyimi sunuyor. Hassas silah kullanımı, istikrarlı gerilim ve şaşırtıcı derecede cömert ilerleme döngüsüyle, yıllardır yoğunluğu cilayla birleştiren ilk oyun gibi hissettiriyor - ancak AI ses oyunculuğu hala dünyasını tam sürükleyicilikten alıkoyan tek unsur olarak kalıyor.

Arc Raiders'ın büyük medya incelemelerini hedef alan bir eleştiri dalgasının ardından IGN, ton ve hassasiyet açısından farklı olan kesin yorumunu yayınladı. Oyunla ilgili tartışmalar sadece mekanikleriyle sınırlı kalmadı. Epic Games'ten Tim Sweeney kısa bir süre önce tartışmalara dahil oldu ve Arc Raiders'da yapay zeka tarafından üretilen seslerin kullanılmasını sanatçılar için bir tehditten ziyade bir "fırsat" olarak savundu.

Bu çerçevede, IGN'in Travis Northup tarafından kaleme alınan incelemesi Arc Raiders'ın başarısının gerçek ölçütü olarak oyunun kendisine - hareket, risk ve ödül - odaklanıyor.

Northup'ın IGN tarafından yayınlanan kararı bu yazının temelini oluşturuyor. Detaylı incelemesi boyunca, Arc Raiders'ın "kendimi bir çıkarma nişancısına en çok bağladığım oyun" olduğunu tespit ediyor ve elli saat sonra bile deneyimin taze ve zorlayıcı kaldığını vurguluyor. Bu iddia bile tek başına çarpıcı bir ton oluşturuyor: düzensiz girişler ve terk edilmiş prototiplerle dolu bir tür için bu oyun canlı hissettiriyor. "Yıllar süren umut verici ancak düzensiz girişimlerden sonra," diye yazıyor, "Arc Raiders bu türün potansiyelini tam olarak gerçekleştiren ilk oyun gibi hissettiriyor ve bu süreçte yeni bir standart belirledi."

Arc Raiders'ın yapısı hemen tanıdık geliyor - düşman bir bölgeye inin, ganimet toplayın, rakip ekiplerle savaşın veya onlardan kaçının ve ölüm her şeyinizi elinizden almadan önce bölgeden çıkın. Ancak çoğu çıkarma nişancısının hız veya teknik incelikte bocaladığı yerde, Embark Studios nadir bir denge buluyor. Silahlar kasıtlı hissettiriyor. Mühimmat sınırlı. Yeniden doldurma süreleri sinirleri geriyor. Yapay zeka kontrollü dronlara ve yüksek otomatlara karşı savaş kaotik değil, ateş gücü kadar savunmasızlığı da vurgulayan cerrahi bir şekilde gerçekleşiyor. Her karşılaşma saniyeler içinde zaferden yıkıma dönüşebilir. Northup, oyunun oyuncuları savaşmaya mı, saklanmaya mı yoksa tüm ganimetlerini kumara mı yatıracaklarına karar vermeye zorladığını, küçük alışverişlerin bile "keyifli bir endişe" ile titreştiğini belirtiyor.

Belki de daha şaşırtıcı olan Arc Raiders'ın topluluğu. Çıkarma türü düşmanlık ve kederle ünlüyken, ilk oturumlar oyuncular arasında beklenmedik bir nezaket olduğunu gösterdi. Northup, öldürmek yerine işbirliği yapmayı seçen yabancılarla karşılaştığını anlatıyor - aksi takdirde güvensizlik üzerine gelişen bir tasarımda insanlık anları. "Topluluğun büyük bir kısmının bu kadar iyi olması beni gerçekten şaşırttı" diyor. Bu yorum tam da bu bağlamda çok nadir görüldüğü için önem taşıyor. Şimdilik atmosfer iyimserliğini koruyor, ancak tarih, meta sertleştikçe ve rekabet keskinleştikçe bu iyi niyetin azalabileceğini gösteriyor.

Oyuncunun risk duygusu sabit kalıyor, ancak kaybın acısı tasarımla yumuşatılıyor. Rakip oyuncular, çevresel aksaklıklar ya da kişinin kendi yanlış adımları nedeniyle teçhizat kaybedildiğinde, oyun yeniden ayağa kalkmaya yetecek kadar güçlü yedek yükler sunuyor. Ekonomisi cezalandırmak yerine iyileşmeyi teşvik ediyor: işçilik, yükseltme ve ticaret ivmeyi canlı tutuyor. Northup, Arc Raiders'ı Tarkov veya Hunt: Showdown'ın cezalandırıcı döngülerinden ayıran şeyin bu olduğunu savunuyor.

"İnanılmaz derecede iyi tasarlanmış ilerleyişi, her maçı ileriye doğru ivme için bir fırsat haline getiriyor" diye yazıyor.

Başarısızlık bile ilerlemeyi besliyor ve eziyetin asla boşluğa düşmemesini sağlıyor.

Arc Raiders teknik olarak da başarılı. Hem PC'de hem de Xbox Series X'te performans sağlam kalıyor - görsel olarak bu kadar yoğun bir oyun için nadir bir başarı. Ortamlar çarpıcı: harabe, kum ve endüstriyel çürüme ile şekillenen geniş bölgeler. Mevcut dört haritanın her biri, Baraj Savaş Alanlarının su altındaki yankısından Gömülü Şehrin kuru tehdidine kadar kendi ritmini taşıyor. Her yapı bir fırsat ya da pusu gizliyor. Zamanla aşinalık oluşsa da gizli önbellekler, kilitli odalar ve ulaşmak için özel anahtarlar veya bilgi gerektiren sırlar sayesinde keşifler ödüllendirici olmaya devam ediyor.

Yine de Embark'ın dünyası kusursuz değil. Northup, karakterinin geometride sıkışıp kaldığı veya bir merdiven hatasından düşerek öldüğü anları anlatıyor - kaybedilen her silah saatlerce ilerlemeyi temsil ettiğinde daha önemli olan küçük teknik çatlaklar. Ancak bunların nadir olduğunu da kabul ediyor ve elli saatlik oyun boyunca bu tür anları "bir elin parmaklarını geçmeyecek kadar" sayıyor. Risklerle tanımlanan bir tür için, izole edilmiş hatalar bile öfkeye yol açabilir, ancak bu durumda, istikrar kuralının istisnaları olarak kalırlar.

İnsan oyunculara karşı verilen mücadele gerilimin üst katmanını tanımlıyor. Solo kuyruğunun dışındaki PvP maçları daha hızlı, daha acımasız ve daha az affedicidir - burada kaçma yuvarlanmaları, el bombaları ve yüksek kaliteli silahlar, canlı hizmet veren bir nişancı oyununda görülen en kinetik silahlı çatışmalardan bazılarını yaratır. Northup, Torrente LMG veya savaş alanına güdümlü füzeler gönderen Wolfpack el bombaları gibi belirli araçlara olan bağlılığının altını çizerek her zafer ve mağlubiyeti dokunsal bir şeye dönüştürüyor.

"Remnant 2 veya Gears of War'un mekanik keskinliğine sahip olmayabilir," diye itiraf ediyor, "ama canlı servis çıkarma oyunlarında gördüklerimizin fersah fersah üzerinde."

Oyunun yapay zekalı rakipleri görsel olarak etkileyici ve sayıca agresif olsalar da bazen stratejik zekadan yoksunlar. Sürü halinde hareket eden ve hedefleri işaretleyen dronlar ilk başlarda dehşete düşürebilir, ancak kalıplar öğrenildikten sonra davranışları tahmin edilebilir hale geliyor. Daha büyük makineler oyuncuların izini kaybedebilir veya kovalamacanın ortasında sıkışıp kalabilir. Yine de, özellikle Kraliçe gibi elit robotlarla koordineli karşılaşmalar, türün nadiren ulaştığı türden büyük ölçekli savaş anları sunuyor. Yapay zeka tuhaflıkları sürükleyiciliğin altını oysa bile, oyunun çorak topraklarını değişen ateş ve metalik öfkenin savaş alanlarına dönüştürüyorlar.

İlerleme, Arc Raiders'ın cazibesinin kalbi olmaya devam ediyor. Birbirine bağlı sistemler - görev zincirleri, XP ağaçları, işçilik, haftalık denemeler ve prestij sıfırlamaları - her oturumu ölçülebilir bir büyümeye dönüştüren üst üste binen teşvikler yaratıyor. Northup, hikayenin kendisinin neredeyse hiç kaydedilmediğini belirtiyor; var olan bilgi, yapay zeka tarafından üretilen seslerin düz temposunda sunulan satıcı diyaloğu ve görev parçacıkları aracılığıyla damlıyor. Kendi içinde tartışmalı olan bu seçim, teknolojik hırs ile duygusal özgünlük arasındaki gerilimin altını çiziyor. Harap olmuş yüzeyi ve mekanik istilacılarıyla kıyamet sonrası ortam umut vaat ediyor ancak onu yükseltecek anlatı dokusundan yoksun. Övgülerle dolu bir eleştiride Northup'ın hikâyeyi "temelde zaman kaybı" olarak nitelendirmesi keskin bir eleştiri.

Bu sınırlama, Sweeney'nin yeniden alevlendirdiği daha geniş bir tartışmaya işaret ediyor. Eleştirmenlere göre yapay zeka sesleri dünyayı kişilikten arındırıyor; Sweeney gibi teknoloji uzmanlarına göre ise insan unsurunun yerini almadan performansın sonsuza kadar ölçeklenebileceği bir geleceğe işaret ediyor. Sweeney'nin savunması, yapay zeka kullanımını silme değil, güçlendirme, kendi deyimiyle "yaratıcı olasılıkları genişletebilecek" bir araç olarak çerçeveledi. Yine de Northup'un Arc Raiders'ın NPC diyaloglarında duyduğu düzlük, bu vizyonun nasıl gerçekleşmediğinin en açık örneği. Yazım ve sunum birbirinden kopuk hissi veriyor - bir ruhtan ziyade başka bir sistem.

Ancak Embark Studios'un başardıkları, eksikliklerinden daha ağır basıyor. Yinelemeli nişancı oyunlarıyla dolu bir pazarda, Arc Raiders kararlı bir şey olarak geliyor - gürültü olmadan kendinden emin, mülayim olmadan dengeli. Ritmi kıtlıkta buluyor, her yeniden yüklemeyi, her karşılaşmayı dramaya dönüştürüyor. Oyun doğaçlamayı, sabrı ve açgözlülüğü eşit ölçüde ödüllendiriyor. Devrimsel değil, ama türün ihtiyacı olan şey bu: bir standart, bir prototip değil.