Terminator 2D: No Fate İncelemesi: İki Boyutlu Kıyamet Gününe Dikkatli Bir Dönüş

Terminator 2D: No Fate, lisanslı oyunların uzun ömürlülükten ziyade anındalığı kovaladığı bir dönemi hatırlatmak için inşa edilmiş kasıtlı bir gerileme olarak geliyor. Bitmap Bureau tarafından geliştirilen yandan kaydırmalı aksiyon oyunu, Terminator 2: Judgment Day'i modern hizmet odaklı beklentiler yerine tekrar, zorluk ve görsel sadakati tercih eden kompakt bir arcade yapısına uyarlıyor. Tasarımı güncel trendlere direniyor, bunun yerine kısa oturumları, sınırlı kaynakları ve 1990'ların başındaki 16-bit konsol sürümlerini yansıtan dar bir mekanik kapsamı tercih ediyor. Sonuç, kısıtlamayı bir tavizden ziyade bir özellik olarak ele alan bir oyun.

Terminator 2D yayın öncesi haberimiz projeyi ironi yapmadan nostaljiye doğrudan bir yanıt olarak konumlandırdı. Terminator 2D: No Fate, 5 Eylül'de PS5, PS4, Xbox Series X/S, Xbox One, Nintendo Switch ve PC'de piyasaya sürülecek ve James Cameron'ın filmini piksel-art arcade formatında yeniden işleyecek. Bitmap Bureau oyunu bir yeniden anlatımdan ziyade bir yeniden yorumlama olarak çerçeveliyor ve yan kaydırma savaşını birden fazla oynanabilir karakter ve filme uygun set parçalarıyla birleştiriyor. Sunumu, hızlı ve tekrarlanabilir oyun için tasarlanmış elle canlandırılmış sprite'lara, keskin siluetlere ve tanınabilir sahnelere dayanıyor.

Sürümün eleştirel bağlamı kısmen Luke Reilly'nin IGN 'deki incelemesiyle şekilleniyor ve oyunu çağdaş tasarım normlarının bilinçli bir reddi olarak çerçeveliyor. Reilly, Terminator 2D'yi onlarca yıllık mekanik enflasyona bir cevap olarak konumlandırıyor ve yapısının, tekrar oynama değerinin içerik hacminden ziyade ustalıktan geldiği bir dönemi nasıl yansıttığına dikkat çekiyor. Değerlendirmesinde oyunun kısalığını ve katılığını sınırlamalardan ziyade kasıtlı tasarım kararları olarak vurguluyor ve incelemeyi modern beklentilerden ziyade tarihsel karşılaştırmaya dayandırıyor.

"Hata yapmayın, Terminator 2D: No Fate geliştiricisi Bitmap Bureau ekibi bu geleceği gördü ve açıkça bundan hoşlanmıyorlar."- Luke Reilly

Ana hikaye modu, Terminator 2'deki olayları küçük sapmalarla takip ediyor ve temiz bir koşuyu başaran oyuncular için yaklaşık bir saatte tamamlanıyor. Başarısızlık, ilerlemenin merkezinde ezberleme ve örüntü tanımanın olduğu atari kabinlerini ve ilk konsol kartuşlarını yansıtan bir şekilde ilerlemeyi sıfırlar. Devamlar dokuz ile sınırlandırılmış ve fazla puanlar güvenlik ağları yerine puanlara dönüşüyor. Sistem, disiplini zorlayarak her hatayı maliyetli hale getiriyor ve her başarılı koşuyu kazanılmış hissettiriyor.

"Bu felsefe Terminator 2D'de oldukça yoğun bir şekilde işlenmiş ve artık vaktim, sabrım veya 12 yaşında işsiz bir çocuğun şekerle güçlendirilmiş reflekslerine sahip olmasam da formata saygı duyuyorum."- Luke Reilly

Oynanış, kısa çalışma süresine rağmen düzenli olarak değişiyor. Seviyeler, Contra'dan esinlenen koş ve silahla savaş, yakın dövüşler ve ateş gücünden ziyade konumlandırma ve kaçınmaya dayanan daha yavaş sekanslar arasında değişiyor. Pescadero Devlet Hastanesi'nde geçen dikkate değer bir bölüm, saldırganlığı gizlilikle değiştiriyor ve oyuncuların senaryolu devriyelerde gezinirken T-1000'den kaçmasını gerektiriyor. Bu bölümlerdeki gerilim mekaniklerden çok zamanlama, ses ipuçları ve müzik yerleşimine dayanıyor.

Ses tasarımı oyun boyunca merkezi bir rol oynuyor. Seslendirme olmadan, oyun ruh halini ve tempoyu taşımak için müziğine bağlı. Terminator 2'nin orijinal temaları, arcade temposunu güçlendiren daha ağır, daha hızlı kompozisyonlar halinde yeniden düzenleniyor. Motorcu barı sekansı gibi belirli anlar, lisanslı müziği sadece arka plan boşluğunu doldurmak yerine oyuncu eylemlerinin altını çizecek şekilde entegre ediyor. Müzikler dekoratif olmaktan ziyade yapısal bir unsur olarak işliyor.

"Terminator 2D'ye bakmak da dinlemek kadar muhteşem."- Luke Reilly

Görsel olarak oyun, ayrıntılardan ziyade animasyon netliğine öncelik veriyor. Karakter sprite'ları etkileyici ve akıcı, hareket ve etkiyi vurguluyor. T-800'ün ağırlığı daha yavaş hareket ve ağır vuruş tepkileri ile iletilirken, Sarah Connor'ın animasyonları hız ve kaçınma hareketine odaklanıyor. Çevresel detaylar ekonomik ama hassas, renk ve kontrastı kullanarak oyuncunun dikkatini ekranı karıştırmadan yönlendiriyor.

Oynanabilir karakterler arasında T-800, Sarah Connor ve John Connor'ın gelecekteki savaş versiyonu yer alıyor ve her biri farklı mekanikler üzerine kurulu. T-800 hasarı emer ve güçlü yakın dövüş saldırıları yapar ancak yavaş hareket eder. Sarah dayanıklılığı çeviklikle takas eder, kayma saldırılarına ve hareketlilik pahasına hasarı artıran bir lazer görüş yeteneğine güvenir. John Connor orta ve uzun menzilde çalışır, ileri atılmak yerine alanı kontrol etmek için bir plazma tüfeği ve patlayıcılar kullanır. Farklılıklar, temel yapıyı değiştirmeden tekrar oynamayı teşvik ediyor.

T-1000, hem savaş karşılaşmalarında hem de senaryo sekanslarında ortaya çıkan birincil düşman olarak hizmet ediyor. Sıvı metal dönüşümleri, istikrarsızlık ve tehdit ileten hızlı sprite değişiklikleri ile işleniyor. İlk oyunlarda, düşmanın davranışı standart kalıplardan ayrıldığı için bu karşılaşmalar belirsizlik yaratıyor. Tekrarlanan oyunlarda, senaryolaştırılmış doğaları belirginleşiyor, ancak ilk etki güçlü kalıyor.

Oyunun en çok tartışılan seçimlerinden biri de T-800'ü kontrol etmek için harcanan zamanın sınırlı olması. Motorcu barı ve kanal kovalamacası dışında, karakter genellikle Sarah veya John lehine kenara itiliyor. Cyberdyne Systems veya çelik dökümhanesindeki çatışmalar gibi filmin ikonik anları ya kısaltılmış ya da oynanmak yerine gözlemlenmiştir. Arnold Schwarzenegger'in benzerliğinin olmaması bu kısıtlamayı kısmen açıklayabilir, ancak oyun buna doğrudan değinmiyor.

"T-800'ün hafifçe kenara itilmesinin Arnold Schwarzenegger'in benzerliğinin gerçekten yer almamasıyla ilgili olup olmadığından emin değilim."- Luke Reilly

Oyuncular ana hikayeyi tamamladıktan sonra, alternatif sonlara götüren dallanma yollarının kilidini açarlar. Bu yollar mevcut seviyelerde küçük değişiklikler sunuyor ve Boss Rush ve Mother of the Future adlı Sarah odaklı bir senaryo gibi bonus modlara erişim sağlıyor. Bir Arcade Modu, oyunun zorluğa olan bağlılığını güçlendirerek devam etmeyi tamamen ortadan kaldırıyor. Bu eklemeler oyun süresini mütevazı bir şekilde uzatıyor ancak deneyimi temelden değiştirmiyor.

Bitmap Bureau'nun yaklaşımı genişleme yerine uyumu tercih ediyor. Oyun, Terminator 2'yi açık sistemler veya kalıcı ilerleme yoluyla modernize etmeye çalışmıyor. Bunun yerine, kaynak materyali sabit bir çerçeve olarak ele alıyor ve onu hassasiyet ve tekrara değer veren bir formata uyarlıyor. Tasarım, oyuncuların içeriği bir kez tüketip devam etmek yerine başarısız olacaklarını, yeniden başlayacaklarını ve kademeli olarak gelişeceklerini varsayıyor.

Terminator 2D: No Fate, sınırlarının farkında olan odaklanmış bir uyarlama olarak duruyor. Kısa uzunluğu, katı sistemleri ve seçici hayran hizmeti kullanımı, oyun tasarımında belirli bir dönemi onurlandırmaya niyetli bir stüdyoyu yansıtıyor. Belirli sinematik anları yeterince keşfedilmemiş bıraksa da, kaynağının tonunu ve ritmini tutarlı ve kasıtlı hissettiren etkileşimli bir forma dönüştürmeyi başarıyor. Oyun, kapsamlı bir yeniden anlatım olmaktan çok, kendi şartlarıyla tanışmaya istekli oyuncular için inşa edilmiş oynanabilir bir eser olarak işlev görüyor.

Terminator 2D: NO FATE Steam üzerinden PC'de oynanabilir.