Deadpool VR Hızlı Çatışma ve Filtresiz Mizahla Sesini Buluyor

Marvel'in Deadpool VR'ı net bir niyetle yola çıkıyor: Wade Wilson'ın her sahneye getirdiği kaosun etrafında inşa edilmiş gürültülü, saygısız ve tamamen kendini adamış bir aksiyon oyunu sunmak. Yavaş daldırma yerine hareket, gösteri ve hızlı şakalara yöneliyor ve sonuçta basitliği itici güç olarak kullanan bir VR projesi ortaya çıkıyor. Bu yön, tüm kampanyanın hızını belirliyor ve ilk arenadan son varyant kilidinin açılmasına kadar deneyimi tanımlıyor.

Gabriel Moss'un IGN 'deki incelemesi, oyunun yapıyı ayakları yere basan gerçekçiliğin peşinde koşmak yerine absürtlük için bir zemin olarak ele aldığını belirtiyor. Bu gözlem, sabit bir set-parçaları ritmine, temalı düşman dalgalarına ve sizi koşturan, yakalayan ve doğaçlama yapan akrobatik hareketlere dayanan kampanyanın tonunu yakalar. Oyun, bir Half-Life'ın sürükleyici yavaş yanışını takip etmiyor: Alyx. Sanal gerçekliğin bir simülasyondan ziyade bir sıçrama tahtası olduğu daha kinetik bir şeye doğru niyetle hareket ediyor. Ayrıca gerçeklik gösterisi çerçevelemesine de dikkat çekiyor: Mojo, Deadpool'u izleyici sayılarının gerçek zamanlı olarak arttığı, her karşılaşmadan sonra ekranı gürültülü yorumlarla dolduran boyutlar arası bir gösteriye dönüştürüyor.

"Sıradan dövüşler, çoğu VR aksiyon oyunundan daha iyi düşünülmüş hissi veriyor." - Gabriel Moss

Bu çerçeveleme hikayeye gevşek bir omurga kazandırıyor. Deadpool, çok para kazanma vaadiyle Mojo'nun etki alanına giriyor ve ardından Marvel temalı bölgelere dağılmış kötü adamları yakalamak için yola çıkıyor. Öncül kendi başına bir ağırlık taşımıyor, ancak oyun bunu asla istemiyor. Seviyeler, her biri bir komedi teması veya görsel şaka etrafında şekillendirilmiş oyun alanları olarak işliyor. Bir ninja okulu anime referanslarına ve oyuncu argosuna yaslanıyor. Omega Red'in kalesi Sovyet esprilerinden yararlanıyor. Hiçbir şey çok uzun sürmüyor ve çoğu bölge bir saat içinde temizlenecek şekilde inşa edilmiş. Bu hız, ivmeyi sabit tutuyor ve bir tür sıkılmış sabırsızlıkla dördüncü duvarı aşan bir karakterin tonuna uyuyor.

Çatışma, cazibenin çoğunu yönlendiriyor. Çift tabanca ve katanalarla açılıyor, ardından bir ritim tutturmadan önce sizi hareket ağırlıklı taktiklere doğru itiyor. Duvar koşusu, çift zıplama, dalış tekmeleri, kıskaçlar ve hızlı straflar, zamanlamayı hassasiyetten daha fazla ödüllendiren titreşimli bir döngüde birleşiyor. Arenalar açık şeritler ve yakalama noktaları ile tasarlanmış, böylece bir odadan atlayabilir, kalkanlı bir düşmanı duvara tekmeleyebilir, bir saldırı tüfeğine geçebilir, anında yeniden doldurmak için tüfeği fırlatabilir ve bir sonraki grubu kesintisiz bir sırayla kesebilirsiniz. Oyun bu tür bir akış bekler ve arenaları bunun etrafında senaryolaştırır. Stil arcade-ileri ama basit değil. İyi uygulama ile özensiz zamanlama arasındaki farkı hissediyorsunuz.

Deadpool'un rejenerasyonu garip bir strateji katmanı ekliyor. Uzuvlarınızı ve hatta kafanızı kaybetmek aksiyonun bir parçası haline geliyor. Bazı bölümler bu parçalanmayı bir espri olarak, bazıları kısa bir handikap olarak ve birkaçı da bir seviyenin tüm kurgusu olarak kullanıyor. Tek kolla dövüşmek veya geçici olarak başsız bir vücudu kontrol etmek, perspektifte işe yarayan küçük değişimlere yol açıyor çünkü oyun tereddüt etmeden absürtlüğü üstleniyor. Sizi sadece bir yakalama tabancası kullanarak bir engel parkuruna tırmanmaya zorlayan bir kovalamaca sekansı, mizah ve mekanik zorluk arasındaki boşluğa oturuyor.

Silahlar an be an çeşitliliğin çoğunu taşıyor. Düşen düşmanlardan ateşli silahları kapmak, bir SMG, füze fırlatıcı, pompalı tüfek veya elektrikli testere bıçaklı balta gibi daha garip bir şeyle karşılaşmanızı öngörülemez kılıyor. Çoğu silah sizi farklı hareket biçimlerine itecek kadar farklı hissettiriyor. Deadpool'un kendi teçhizatı, lazer görüşlü tabancalardan savrulma ortasında uzayan veya fırlatıldığında bumerang gibi dönen katanalara kadar Mojo buck satın alımları yoluyla senaryo boyunca genişliyor. Hiçbir yükseltme aşırı veya ulaşılamaz hissettirmiyor, bu da denemeyi oyunun sonlarına saklamak yerine tüm koşuya yaymaya yardımcı oluyor.

"Silahlar, kişiselleştirmeyi güçlü hissettirecek kadar farklı." - Gabriel Moss

Düşman davranışları tanıdık bir yapı izliyor, ancak oyun bölgeye özgü tasarımlarla formülle oynuyor. Homurdananlar baskı altında eriyor. Kalkan taşıyıcılar sizi duruşlarını bozmaya zorlar. Her ortamdaki ağır birimler erken dikkat istiyor. Kan, gerçekçiliği zorlamak yerine görsel tonu besleyerek abartılı ve karikatürize kalıyor. Bu seçim, Quest 3'te iyi sonuç veren ve Quest 3S'te sadakatini kaybeden hücre gölgeli görünüme uyuyor. Moss, daha ucuz modelde görsel kalitenin düştüğünü ve parçacık efektlerinin ve hareketin hızla yığıldığı kalabalık karşılaşmalar sırasında farkın daha da keskinleştiğini belirtiyor.

"Deadpool VR, Quest 3'te Quest 3S'ten çok daha iyi görünüyor." - Gabriel Moss

Oyunun en zayıf noktası boss savaşlarında ortaya çıkıyor. Bu sekanslar, dar konumsal istemlere bağlı koreografik eylemlere dayanıyor. Bir noktayı kaçırdığınızda veya gerekli bir hareketi yanlış yaptığınızda sistem sizi VR'dan Quest lobisine zorlayabilir ve momentumu tamamen bozabilir. Bu sorun bir tasarım kararından çok teknik bir hata gibi görünüyor, ancak genellikle savaştan savaşa sorunsuz bir şekilde akan bir seferde göze çarpacak kadar tempoyu etkiliyor.

Tekrar oynanabilirlik, sefer sırasında bulunan Deadpool varyantları aracılığıyla ele alınıyor. Lady Deadpool, Deadpool Kid ve diğerleri mekaniği değiştirmeden diyaloğu ve tonu değiştiriyor ve her varyanta bağlı gizli kapılar yeni zorluklara, silah görünümlerine, konsept sanatlara ve müzik parçalarına erişim sağlıyor. Bu fikir işe yarıyor çünkü sadece yetenekleri yeniden şekillendirmek yerine karakterin teatral yönünü kucaklıyor. Lady Deadpool, alternatif kayıtlar yapılmadığı için NPC'lerin kendisine hala "efendim" dediğine dikkat çekerek bir prodüksiyon kısayolunu meta bir şakaya dönüştürüyor. Deadpool Kid replikleri, konuşmaların temposunu değiştiren kovboy çenelerine dönüştürüyor. Her bir varyant, hikayeyi yeni oyun sistemleriyle genişletmeye çalışmak yerine hikayenin gevşekliğini vurguluyor.

Oyuncular oyunun gidişatına başka bir katman getiriyor. Neil Patrick Harris, Deadpool'a uzun solo diyalogları taşıyacak kadar ısırganlık ve öz farkındalık veriyor. John Leguizamo'nun Mojo'su sahneleri pratik bir güvenle zorluyor. Spiral'in sunumu aynı enerjiden yoksun olsa da bu dengesizlik genel sunumu bozmuyor. Çoğu replik amaçlanan tonu tutturuyor: tempolu, teatral ve parodi ile karakter çalışması arasında bir yerde.

Görsel performans genel hareket ve küçük dövüşler sırasında sabit kalıyor. Büyük dalgalar, araçlar veya kalabalık arenalar donanımı zorlayabilir ve seste ani yükselmelere veya uğultulara neden olabilir, ancak sorunlar sürekli değil aralıklı olarak devam eder. Ses tasarımı, katmanlı bir ses manzarası yaratmaya çalışmadan aksiyonun yoğunluğuyla eşleşen güçlü efektlere ve net geri bildirimlere yöneliyor. Görseller, çılgın sekanslar sırasında bile net, kalın ve okunabilir kalıyor.

Konfor ayarları, farklı oyuncular için deneyimi yumuşatmaya yardımcı olur. Çıtçıt çevirme, at gözlükleri ve azaltılmış ekran titremesi daha sakin bir temel oluşturuyor. VR Hero modu çoğu kısıtlamayı ortadan kaldırarak oyunu düz bir aksiyon oyununa daha yakın bir şeye dönüştürüyor. Araç çatışmalarını atlama seçeneği, en kötü durumdaki hareket hastalığı tetikleyicilerini önlüyor. Kidpool modu bazı kabalıkları ortadan kaldırıyor ancak kimliği tutarlı tutmak için tonu yeterince sağlam bırakıyor. Ayarlar oyunu yeniden tanımlamıyor, ancak kitlesini genişletmeye yardımcı oluyor.

Atlanamayan ara sahneler, varyantlara özgü sırları kovalayan oyuncular için sürtüşme yaratıyor. Bir seviyeyi tekrar ziyaret etmek, atlama seçeneği olmadan açıklama ve diyalogları tekrarlamak anlamına geliyor, bu da varyant döngüsünü yavaşlatıyor. Bu durum kampanyanın güçlü yanlarını ortadan kaldırmıyor, ancak özellikle sadece yeni koleksiyon parçalarının kilidini açmakla ilgilenen oyuncular için geri dönüşleri olması gerekenden daha zorlu hale getiriyor.

"Marvel's Deadpool VR, VR oyunlarının sığ bağlantılardan daha fazlası olabileceğini kanıtlamaya yardımcı olan harika lisanslı süper kahraman oyunlarının büyüyen listesine ekleniyor." - Gabriel Moss

Marvel'in Deadpool VR'ı, gürültülü bir karakteri aşırıya kaçmadan sanal gerçekliğe aktarmaya çalışan bir stüdyo için rahat bir alanda oturuyor. İleriye doğru harekete öncelik veriyor, Deadpool'un mizahının esnekliğini benimsiyor ve hareketi merkezi mekanik olarak kullanıyor. Kampanya erken bir ton buluyor ve bunu sağlam tutuyor. Kusurları tanımlanabilir ve düzeltilebilir ve güçlü yönleri on saatlik bir çalışma boyunca sabit kalıyor. Quest 3'te oyun, lisanslı taklit etiketinin üzerine çıkmak için yeterli görsel netliğe ve mekanik enerjiye sahip.